گاردین در گزارشی با بیان اینکه چرا دولت بوریس جانسون از راهبردهای ارائه شده سازمان جهانی بهداشت در کنترل کرونا استفاده نمی‌کند، نوشت: راهبرد دولت انگلیس در مقابله با گسترش ویروس کویید-۱۹ به طرز خطرناکی سوال‌برانگیز شده است.
به گزارش فانا، «آنتونی کاستلو» از مدیران پیشین سازمان جهانی بهداشت و استاد دانشگاه لندن در رشته سلامت جهانی و توسعه پایدار در یادداشتی که روز دوشنبه در روزنامه برتانیایی گاردین با عنوان «راهبرد انگلیس در برابر کویید-۱۹ به طرز خطرناکی سوال برانگیز شده است» به چاپ رسیده، افزود:
سازمان جهانی بهداشت در مواجهه با ویروس کرونا راهکارهای روشن و مشخصی ارائه داده است؛ از جمله اینکه به طور جدی از افراد آزمایش بگیرید، مبتلایان را شناسایی کرده و قرنطینه کنید و فاصله اجتماعی را حفظ کنید. هنگامی که کویید-۱۹ در ووهان (کانون اولیه شیوع ویروس کرونا) از کنترل خارج شد، مقامات چینی پویش درخوری را برای مقابله با کرونا در پیش گرفتند. آنها به توصیه های سازمان جهانی بهداشت عمل کردند و با انجام آزمایش های گسترده و راه اندازی مراکز آزمایش سیار، زمان لازم برای آماده کردن جواب آزمایش را از ۱۲ روز به ۳ روز رساندند. آنها خانواده های مبتلا را شناسایی کرده و مراکز ایوزله را فراهم کردند.
مهمتر از همه، دولت چین جوامع را بسیج کرد. ووهان قرنطینه شد و در سراسر کشور مقامات محلی اختیار لازم را برای کمک به مردم در پیروی از اصول بهداشت عمومی داشتند. آنها همچنین از برنامه ها و تلفن های هوشمند برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد شمار مبتلایان و جمع آوری داده ها استفاده کردند. همه در ووهان، یک شهر ۱۱ میلیون نفری، غذای خود را بصورت آنلاین سفارش داده و آن را تحویل می گرفتند. طی ۷ هفته، چین این بیماری همه گیر را در کنترل درآورد. هم اکنون تنها ۱۰ تا ۲۰ مورد جدید در روز در جمعیت تقریبا ۱.۴ میلیاردی این کشور پهناور گزارش می شود.
از شمار مرگ ها کاسته شده و چندین کشور دیگر، از جمله کره جنوبی، ژاپن، سنگاپور و تایوان، این راهبرد را با اصلاحات محلی و با نتایج مشابه کپی کرده اند.
در روزهای ابتدایی کزارش ابتلا به این ویروس در انگلیس، فرض بر این بود که این کشور نیز از شیوه چین پیروی کند. گمان بر این بود که دولت انگلیس برای کنترل همه گیری این بیماری، نهادها را در همه جا بسیج می کنند تا بتوانند پشتیبانی محلی را ارائه دهند. اما از همان نشست های خبری هفته گذشته «بوریس جانسون» نخست وزیر انگلیس مشخص شد که دولت وی به دنبال در پیش گرفتن راهبردهای سازمان جهانی بهداشت نیست.
به نظر می رسد دولت وی نتیجه گرفته است که جلوگیری از ابتلای افراد به این بیماری اجتناب ناپذیر است و بنابراین تصمیم براین شده است که اجازه دهند تا ۶۰ درصد مردم مبتلا شوند و بدین ترتیب جامعه خود به خود به «ایمنی جمعی» (شکلی از مصونیت غیرمستقیم در برابر بیماری واگیر است که در آن به دلیل اینکه درصد بزرگی از افراد یک جمعیت نسبت به بیماری ایمن شده‌اند برای سایر افراد غیرمصون جمعیت نیز محافظت به ارمغان می‌آورند) برسد.
اما توجیه علمی دولت انگلیس در عمل نکردن به راهبردهای سازمان جهانی بهداشت چیست؟ چرا آنها آزمایشات جمعیتی و ردیابی مبتلایان را رها کرده اند؟ آیا عملکرد دولت انگلیس نتیجه ای جز این دارد که شمار مبتلایان و آمار مرگ و میر به سرعت گسترش می یابد؟
چرا دولت در شرایطی توصیه به قرنطینه خانگی می کند که «ماریا ون کرکو» از سازمان جهانی بهداشت گزارش می دهد که به نظر می رسد افراد مبتلا به ویروس در مراحل اولیه بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند تا کسانی که به مراحل پایانی بیماری را طی می کنند؟ آیا دولت مراکز قرنطینه را برای کمک به کسانی که هیچ حمایت خانوادگی ندارند یا بی خانمان هستند، ایجاد می کند؟
برنامه های آنها برای بسیج ملی، منطقه ای، شهری، روستا و اجتماعات چیست؟ در این برهه باید گفت گول زدن کافی است. ما باید قدرت و استقلال را تفویض کنیم تا تصمیمات محلی هوشمندانه پیرامون یک راهبرد ملی منسجم گرفته شود.
آیا نباید از وضعیت چین درس بگیریم؟ آنها پس از ۷ هفته تلاش فشرده ملی، این بیماری همه گیر را مهار کردند. هرچند امکان ان وجود دارد که استان های جدید در چین درگیر این بیماری شوند، اما سیستم های تقویت شده آنها به گونه ای سریع و موثر به کمک می آید.
سرانجام، براساس اصل احتیاط، آیا نباید با تمام اقدامات ممکن، این بیماری همه گیر را به کنترل در بیاوریم؟ سیاست اعلام شده دولت انگلیس این است که اجازه دهد ۴۰ میلیون نفر از افراد جامعه به این بیماری آلوده شوند؟ این می تواند به معنای ۶ میلیون بستری در بیمارستان، ۲ میلیون مورد نیاز به مراقبت ویژه و ۴۰۲ هزار مرگ باشد و این در شرایطی است که تخمین ۱ درصد مرگ و میر ناشی از ابتلا به کرونا توسط مسدولان ارشد پزشکی کشور درست از آب درآید.
اما ما باید گسترش این بیماری را به روشی که چین و سایر کشورها انجام دادند، سرکوب کنیم و هر روز تأخیر در این روند به معنای ابتلا و مرگ بیشتر افراد است.
براساس آخرین آمار وزارت بهداشت بریتانیا تاکنون یک هزار و ۵۴۳ نفر به این ویروس مبتلا شده و ۵۳نفر جان خود را از دست داده اند.
سازمان جهانی بهداشت در مواجهه با ویروس کرونا راهکارهای روشن و مشخصی ارائه داده است؛ از جمله اینکه به طور جدی از افراد آزمایش بگیرید، مبتلایان را شناسایی کرده و قرنطینه کنید و فاصله اجتماعی را حفظ کنید. هنگامی که کویید-۱۹ در ووهان (کانون اولیه شیوع ویروس کرونا) از کنترل خارج شد، مقامات چینی پویش درخوری را برای مقابله با کرونا در پیش گرفتند. آنها به توصیه های سازمان جهانی بهداشت عمل کردند و با انجام آزمایش های گسترده و راه اندازی مراکز آزمایش سیار، زمان لازم برای آماده کردن جواب آزمایش را از ۱۲ روز به ۳ روز رساندند. آنها خانواده های مبتلا را شناسایی کرده و مراکز ایوزله را فراهم کردند.
مهمتر از همه، دولت چین جوامع را بسیج کرد. ووهان قرنطینه شد و در سراسر کشور مقامات محلی اختیار لازم را برای کمک به مردم در پیروی از اصول بهداشت عمومی داشتند. آنها همچنین از برنامه ها و تلفن های هوشمند برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد شمار مبتلایان و جمع آوری داده ها استفاده کردند. همه در ووهان، یک شهر ۱۱ میلیون نفری، غذای خود را بصورت آنلاین سفارش داده و آن را تحویل می گرفتند. طی ۷ هفته، چین این بیماری همه گیر را در کنترل درآورد. هم اکنون تنها ۱۰ تا ۲۰ مورد جدید در روز در جمعیت تقریبا ۱.۴ میلیاردی این کشور پهناور گزارش می شود.
از شمار مرگ ها کاسته شده و چندین کشور دیگر، از جمله کره جنوبی، ژاپن، سنگاپور و تایوان، این راهبرد را با اصلاحات محلی و با نتایج مشابه کپی کرده اند.
در روزهای ابتدایی کزارش ابتلا به این ویروس در انگلیس، فرض بر این بود که این کشور نیز از شیوه چین پیروی کند. گمان بر این بود که دولت انگلیس برای کنترل همه گیری این بیماری، نهادها را در همه جا بسیج می کنند تا بتوانند پشتیبانی محلی را ارائه دهند. اما از همان نشست های خبری هفته گذشته «بوریس جانسون» نخست وزیر انگلیس مشخص شد که دولت وی به دنبال در پیش گرفتن راهبردهای سازمان جهانی بهداشت نیست.
به نظر می رسد دولت وی نتیجه گرفته است که جلوگیری از ابتلای افراد به این بیماری اجتناب ناپذیر است و بنابراین تصمیم براین شده است که اجازه دهند تا ۶۰ درصد مردم مبتلا شوند و بدین ترتیب جامعه خود به خود به «ایمنی جمعی» (شکلی از مصونیت غیرمستقیم در برابر بیماری واگیر است که در آن به دلیل اینکه درصد بزرگی از افراد یک جمعیت نسبت به بیماری ایمن شده‌اند برای سایر افراد غیرمصون جمعیت نیز محافظت به ارمغان می‌آورند) برسد.
اما توجیه علمی دولت انگلیس در عمل نکردن به راهبردهای سازمان جهانی بهداشت چیست؟ چرا آنها آزمایشات جمعیتی و ردیابی مبتلایان را رها کرده اند؟ آیا عملکرد دولت انگلیس نتیجه ای جز این دارد که شمار مبتلایان و آمار مرگ و میر به سرعت گسترش می یابد؟
چرا دولت در شرایطی توصیه به قرنطینه خانگی می کند که «ماریا ون کرکو» از سازمان جهانی بهداشت گزارش می دهد که به نظر می رسد افراد مبتلا به ویروس در مراحل اولیه بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند تا کسانی که به مراحل پایانی بیماری را طی می کنند؟ آیا دولت مراکز قرنطینه را برای کمک به کسانی که هیچ حمایت خانوادگی ندارند یا بی خانمان هستند، ایجاد می کند؟
برنامه های آنها برای بسیج ملی، منطقه ای، شهری، روستا و اجتماعات چیست؟ در این برهه باید گفت گول زدن کافی است. ما باید قدرت و استقلال را تفویض کنیم تا تصمیمات محلی هوشمندانه پیرامون یک راهبرد ملی منسجم گرفته شود.
آیا نباید از وضعیت چین درس بگیریم؟ آنها پس از ۷ هفته تلاش فشرده ملی، این بیماری همه گیر را مهار کردند. هرچند امکان ان وجود دارد که استان های جدید در چین درگیر این بیماری شوند، اما سیستم های تقویت شده آنها به گونه ای سریع و موثر به کمک می آید.
سرانجام، براساس اصل احتیاط، آیا نباید با تمام اقدامات ممکن، این بیماری همه گیر را به کنترل در بیاوریم؟ سیاست اعلام شده دولت انگلیس این است که اجازه دهد ۴۰ میلیون نفر از افراد جامعه به این بیماری آلوده شوند؟ این می تواند به معنای ۶ میلیون بستری در بیمارستان، ۲ میلیون مورد نیاز به مراقبت ویژه و ۴۰۲ هزار مرگ باشد و این در شرایطی است که تخمین ۱ درصد مرگ و میر ناشی از ابتلا به کرونا توسط مسدولان ارشد پزشکی کشور درست از آب درآید.
اما ما باید گسترش این بیماری را به روشی که چین و سایر کشورها انجام دادند، سرکوب کنیم و هر روز تأخیر در این روند به معنای ابتلا و مرگ بیشتر افراد است.
براساس آخرین آمار وزارت بهداشت بریتانیا تاکنون یک هزار و ۵۴۳ نفر به این ویروس مبتلا شده و ۵۳نفر جان خود را از دست داده اند.
منبع : خبرگزاری ايرنا
